Sa du middelalderstemning?

Eg har ein liten anekdote på hjerta som eg ikkje kan la vær å fortella te dåkke, kjære leserar.

Det hadde seg sånn at meg å Jan Inge va i Lübeck, ein liten hansaby i Tyskland som ikkje e alt for ulik Bergen i arkitektonisk utforming og framtoning. Det va søndag ittemiddag. Me hadde tilbrakt dagen i gamle gotiske kjerker, på litteraturkafè og i ein marsipanbutikk. Klokkå nærma seg tri på ittemiddagen og himmelen bjunte å få ein mørkare tone. Det va kaldt, men ikkje bitane kaldt, bare herligt høstkaldt.

Foran ein eldgammale hanseatisk handelsbygning/ruin står ein unge gutt (rundt 13 år kanskje?) og spille på ei litå trefløyta. Tonane som strømme fra instrumentet hans passe utmerket inn i omgivelsane han står i. Musikken e livlige, men med et snev av melankoli. Eg finne ikkje grunntonen og det finnes heller ikkje noen grunnrytme i det eg hørre. Alt tyde på at det e ei eldgammale middelaldersk tone han spille.
Me stoppe ikkje opp for å hørra, men bevege oss sakte bortijønå den kosliga handlegatå. Musikken hørre me likavel, for det e stille i Lübeck ein søndag ittemiddag. Plutselig tar eg meg sjøl i å nynna med på denna vakre melodien.
"Denna kan eg jo" utbryte eg lykksalig te Jan Inge, uten at eg kan komma på kallags sang det e. Det e noe klassisk.
"Dschinghis Khan", seie Jan Inge.
Eg blir målløs.
"Dschinghis Khan? Jammen meg har du rett!"
Dschin - Dschin - Dschinghis Khan, he reiter, ho reiter, he reiter, immer weiter... Straks hørre eg det eg og. Gutten har nemlig komt te refrenget. Det e ikkje ein middelaldertone han spille likavel, men rett å slett ein tyske grand prix-låt. Eg tar meg sjøl i å le. Ja, det heila e jo rett å slett komisk. Det ironiska e jo at det va Jan Inge som hørte detta, og ikkje eg som jo elske Eurosong.

Jaja, det ødelagte kanskje den småmelankolske stemningen eg følte her i Lübecks trange gater, men det ødelagte ikkje mitt inntrykk for tyskerar. Tenk å få ein GP-sang te å hørras ut som svunne tonar. Eg elske Gp-musikk, men likavel, det va godt gjort!